Ten utwór utwór jest dostępny na licencji Creative Commons.
+ + Ukryj menu + + Powrót do opisu + + Pokaż menu + +

Pierwiastuny Dziejawy

Bogobrzęd

* Słowo tyna znaczy: otoczenie, ogrodzenie, objęcie. Kiedy biały koń utrzymywany był wiarą Sławian jako świętość, gdyż był koniem Boga ŚwiatOwida, ogrodzenie owe zwało się koń-tyną. Później chrześcijańskie, zwały się "świą-tynami, świątyniami" gdyż mieściły świątki, lub świętych. Tyniec koło Krakowa był głównym świętym miejscem Wiślan, końcówka "niec" wskazuje na to. Końtyn było wiele, lecz tylko jeden Tyniec.

Siedzibą jego był Tyniec,* a po wprowadzeniu Boga Hjeh Weha na ziemie sławiańskie, siedziba ta została unicestwiona w znaczeniu, choć Lud schodził się tam po kryjomu, nocami odprawiając zabronione obrzędy. Kult ŚwiatOwida uczył, że Bóg Jedności prowadzi świat Sławii do szczęśliwości przez czynną walkę ze złem i przez Wielkość Dziejów. Wysłańcami ŚwiatOwida są Bogorłowie, którzy zesłani na ziemię rodzili się zwykłym matkom jako zwykłe dzieci. Na ziemi za życia byli zwani bohaterami, po śmierci zaś, będąc w Wielkolisku swego Boga - Bogorłami.

Różne dni w roku wyznaczone były ku odrodzeniu się w pamięci Ludu plećb o żywotach Bogorłów, kiedy ci jeszcze na ziemi żyjąc, bohaterami byli i pomoc ŚwiatOwida ludziskom swymi żywotami nieśli. ŚwiatOwid, zwany również był Czwórczą lub Bogiem Jedności przez to, że wiązał w sobie cztery odmienne pierwiastki duszy sławiańskiej.

Do Wielkoliska jego Bogorłów byli również, po ich śmierci, wpraszani przez Lud bohaterzy innych Ludów i ras, którzy najszczytniej służyli swym żywotem całej ludzkości. Wielcy mędrcy, co przyszli światu ulżyć w ciężkiej doli, dobroczyńcy, ci co sposoby znaleźli leczenia chorych lub mnożenia chleba, czy też zwalczania zła i nieszczęść duszy, czczeni byli na równi z Bogorłami sławiańskimi. ŚwiatOwid cieszył się kiedy Lud miłował go, ale tylko uwielbiając jego Bogorłów. Bogorłami mogli być jedynie ci, co Dziejom Ludu sławiańskiego lub całej Ludzkości służyli, lecz nigdy ci, co jedynie samem się modłechtaniem jemu milili.

Cztero-twarze, strony posągu ŚwiatOwida wyrażały cztery pory dnia, roku, Dziejów i rasy.

Pierwsza; zwrócona ku Wschodowi znaczyła Wiosnę, krwiznę, czyli rewolucję, zamiar Woli, żywotność rasy, przebudzenie.

Druga; od Południa, znaczyła Lato, rozkwit potęgi Państwolitycznej, budownictwo, bogactwo, pełnię cielesnego szczęścia, niezaspokojoną chęć posiadania.

Trzecia; ku Zachodowi, znaczyła Jesień, zachód dnia, Żniwa plonów ziemi i ducha, Twórczyn, czyli Kulturę, ciułanie Wiedzy i zasług, zanik zmysłu państwórczego, uległą pokojowość i przeoczenie potrzeby Ideałów.

Czwarta; ku Północy, to Zima, Noc, Niewola, zamarcie Woli i zamiarów, zamrożenie soków życiodajnych, zagrodzonych od dołów rasy przez Tradycję, Marzycielstwo, tęsknota za "świetną" Przeszłością i głód jasnej Przyszłości, prorocze przewidzenie ponownego nadejścia Wiosny-Wyzwolenia z lodów-kajdan.

Między różnymi świątyniami Bogobrzędu była jedna, zwana Miodynią. Stała ona w okolicy Bawołu na tzw. Panieńskich Skałach. Zwano te Skały tak, bo Miodynia była obsługiwaną przez dziewiczki.

W Miodyni, stojącej wśród zarosłej kniei, mieścił się olbrzymi posąg z drzewa drążonego, przedstawiający Matkę Sławię. W jej wnętrzu pszczoły miały swój ul. Wchodziły do Sławii i wychodziły przez jej usta, zaś do Miodyni, przez cztery okienka, skierowane w cztery strony Sławii.

Bartnikiem ula Sławii w Miodyni był Bajbajoc, co obsługiwał go kiedykolwiek w te strony w swych błądzeniach się zabłąkał. Podczas księżycowych nocy, w skrytości od swej złowolnej starszyzny, Bajbajoc i żaba Rege Rege zwoływali dzieci z całej Sławii, gdy te spały, by zeszły się na ucztę słodyczy i otrzymawszy miód, wyjęty z ula Sławii, stały się ponownie jednym narodem. Miodyni i Ula Świętego pilnowały najsłodsze dziewiczki Ludu, zawsze w biel ubrane i noszące wianki na głowie.