Istnieje Najwyższa Potęga i siła kierownicza, która przenika i rządzi wszechświatem. Stanowimy cząstkę tej siły, a jako tacy posiadamy możność przyciągania jej do siebie bezustannie, pożądaniem milczącym, prośbą i modlitwą o udzielenie nam coraz więcej właściwości, zalet i istoty tejże siły.

Tym sposobem każda myśl nasza, napięta ku swemu źródłu i czerpiąca zeń nowy napływ życia, staje się rzeczywistością, czyli siłą konkretną, którą wola nasza rozporządza, budując z niej w przyszłości gmach swego zamysłu.

Myśl jednak nie jest wyłączną własnością człowieka.

Słońce jest materialnym obrazem Najwyższej Mądrości, a każdy promień, jaki ono wysyła ziemi, jest przesycony życiem i świadomością, która tkwi w zarodku wszędzie, gdzie się życie objawia. Roślina ma jej więcej niż kamień, zwierzę więcej od rośliny, człowiek więcej od zwierzęcia, jedni ludzie więcej od drugich, a aniołowie więcej od ludzi.

Nawet w przedmiotach martwych tkwi życie w zarodku. Siła, ruch, świadomość, życie przenikają cały bezmiar stworzenia. Pojęcie śmierci powstało tylko w ludzkim umyśle, a pochodzi ono tylko stąd, że człowiek niezdolny jest patrzeć poza materię. I tak, kiedy drzewo przestaje wydawać liście i soki żywotne przestają w nim krążyć, człowiek poczytuje je za martwe i obumarłe, i to wtedy, gdy życie, instynkt takowego i ruch w zarodku tkwią zawsze w drzewie i rozkładają je na cząstki, co ludzie nazywają procesem gnilnym. Gdy przeciwnie, jest to nowy objaw wszystko przenikającej myśli, usiłującej objawić się pod nową formą bytu, zmierzającego do wyższego stopnia udoskonalenia.

Ta sama siła życia objawia się rozkładem ciała człowieczego w chwili tak zwanej śmierci. Gdyby ciało naprawdę było martwym, pozostałoby w stanie, w jakim jest w chwili, kiedy człowiek przestaje oddychać. Przyjęte więc powszechnie pojęcie śmierci rozmija się z prawdą. Nieskończona świadomość, której materialnym wyrazem jest wszechstworzenie, obdarzone siłą zarodkową i instynktem gatunkowego rozwoju, pracuje bezustannie nad urzeczywistnieniem szczęścia danego tworu, objawia się on bowiem w coraz większym udoskonaleniu. Rośliny, zwierzęta, ptaki, żyjące w stanie dzikości i zupełnej swobody doświadczają pełnego zadowolenia bytu. Gdy więc człowiek wdaje się pomiędzy nie i zaczyna je sztucznie hodować, gwałci prawo natury i przeszkadza ich rozwojowi, tamując ich swobodę.

Roślina, ptak i zwierzę utrzymują się same i nie potrzebują ludzkiej interwencji. Dzika gęś np. jest silniejsza, lotniejsza i zgrabniejsza od hodowanej. Wychowuje sama swoje pisklęta i kieruje się instynktownie ku cieplejszym lub chłodniejszym krajom. Ten instynkt jest jej danym przez Najwyższą Mądrość, objawiającą się w każdym tworze. Zwierzęta i ptaki hodowane przez ludzi po kilku pokoleniach tracą siłę, częstokroć zwyradniają się, podlegając różnym chorobom, od których wolne są na swobodzie. Ukształtowane bowiem przez Najwyższą Mądrość, posiadają one wrodzony instynkt, zdolność i metodę zrealizowania jak najwyższej formy udoskonalenia i szczęścia. Kiedy więc człowiek dla samolubnych celów przyswaja je sobie, stawia zaporę zmaterializowanej myśli i prawdzie wyższych potęg, które do czasu tylko pozwalają mu działać na swoją rękę. Z czasem wszystko, co sztuczne; wszystko, co zostało spaczone przez człowieka i sprowadzone z dróg naturalnych, nie wykluczając samego człowieka, musi powrócić do stanu naturalnego, będącego wyrazem Myśli Najwyższej.

Szybkolotna, kształtna dzika gęś jest prawdą natury. Bezradna, ociężała, niezgrabna gęś folwarczna jest kłamstwem i dowodnym wykazaniem tego, co człowiek robi z prawdą, kiedy się z nią obchodzi po swojemu. Ileż to zwierząt i roślin zostaje wykoślawionych, pokaleczonych, chorobliwie rozrośniętych lub skarłowaciałych, nadmiernie utuczonych, lub też wygłodzonych, aby dogodzić celom i fantazji ludzkiej.

Wszystkie usiłowania człowieka poprawienia planu Bożego, ujawniającego się w porządku natury, są błędem. Powrót jednak do stanu naturalnego, który musi z czasem nastąpić, nie oznacza powrotu do stanu dzikości. Najwyższa Mądrość działa ciągle tajemniczo w kierunku powszechnego udoskonalenia i wysubtelnienia tworów natury w widokach ich szczęścia. Im więcej żywiołów siły i szczęścia wydają z siebie ptaki, zwierzęta i rośliny żyjące na zupełnej swobodzie, tym więcej ich pochłaniać i przyswajać będzie sobie człowiek. Z czasem zaś, kiedy przestanie on naturalne te objawy przetwarzać w sztuczne kłamstwa, nauczy się żyć szczęściem powszechnym, będącym wyrazem Nieskończonej Dobroci, i stanie się ono dla niego eliksirem życia, dającego mu możność istnienia bez zabijania wszelkich żywiołów lub odwracania ich od naturalnego ich przeznaczenia.

Nieskończona Potęga zmierza do tego, aby wszystkie twory swoje przesycić na wskroś prądem szczęśliwości, przypominającym łagodny strumień miłych wrażeń, przepływający ciągle przez nie.

Umniejszając szczęście i swobodę drugim, ściągamy na siebie karę, która pod postacią przykrości lub cierpienia wykazuje nam, że zboczyliśmy z drogi, idąc wbrew prądowi prawdy. Modlić się gorąco o szczere i jasne myśli jest to łączyć się ściśle i bezustannie ze źródłem mądrości, która nam coraz jawniej wskaże drogi, środki i metody wiodące do trwałego i niezamąconego spokoju i zadowolenia.

Poeta opiewający piękności gór, jezior i lasów zwraca się do nich życzliwie i wsłuchuje się w myśl i pracę przyrody, która przelewa się w niego źródłem energii i wewnętrznego odczucia. Najwyższa Mądrość zdaje się przemawiać do niego: „Wszystkie zwierzęta, ptaki i twory ziemskie wyszłe z rąk moich są dobre, bo są wyrazem prawdy. Gdy igrasz z nimi, odwracasz je od ich celu, którym jest szczęście i najdoskonalszy rozwój ich jednostki i gatunku. Przekręcasz prawdę w kłamstwo, kłamstwo zawsze zaś sprowadza cierpienie i karę.

Twój sposób życia, mordowanie, więzienie i kaleczenie zwierząt — twoje wynalazki, machiny, twoja mądrość i rzekoma cywilizacja są oparte na fałszu i dlatego nie dają ci tego, czego pożądasz, to jest szczęścia. Życie twoje czynisz coraz bardziej sztucznym i nienaturalnym. Twój sposób uprawiania ziemi pozbawia ją wszelkich soków żywotnych, z czego wyniknąć musi z czasem wyczerpanie jej siły i głód.

Zanieczyszczasz rzeki twoimi fabrykami i tartakami: wytwarzasz w miastach atmosferę nieodpowiednią dla płuc. Walka o byt staje się z każdym dniem zaciętszą. Metody przemysłowe doprowadzają ludzi do utraty zmysłów. Kupcy i mężowie stanu skracają sobie życie gorączkowym natężeniem nerwów. Żyjecie na każdym polu fałszem i przewrotnością, a fałsz przynosi tylko nieszczęście”.

Im dalej człowiek posuwa się w tak zwanym ulepszeniu i wytwarzaniu nowych ras i gatunków, tym większe przeszkody Najwyższa Mądrość stawia na jego drodze. Choroby i epidemie, nie znane w pierwotnym okresie istnienia, grasują pomiędzy zwierzętami domowymi i obłaskawionymi, a sztucznie uprawiane zboża walczyć muszą z chmarami żarłocznych owadów. Hodowla rasowych koni staje się coraz trudniejsza i wymagająca więcej zabiegów. Żywotne soki sztucznie uprawianych roślin wyczerpują się, a wtedy człowiek zmuszony jest zwrócić się do pierwotnego typu rośliny, ptaka lub zwierzęcia, aby sztucznie zapłodnić gatunki wyhodowane lub wyjałowione.

Wszystko dowodzi, że sztuczna kultura jest fałszem, która to zasada stosuje się również do człowieka. Najwyższa Mądrość stworzyła nas po to, abyśmy byli żywymi prawdami, a wtedy żywioły szczęścia same garnąć się będą do nas, aby życie nasze uczynić pięknym i szczęśliwym.

Nie wytwarzamy sami naszych myśli, ale jesteśmy zbiornikami takowych i kanałami, którymi one przez nas przepływają z najwyższego źródła. Powinniśmy więc zachowywać się biernie i serca nasze trzymać zawsze otworem Prawdzie, która życie nasze wieść będzie ku szczęściu, dając nam powodzenie w sztuce, muzyce, poezji i wszelkim przedsiębiorstwie.

Duch kształtuje się z myśli, które sobie przyciąga i przyswaja. Te myśli wcielają się niejako w organizm fizyczny, który powinien być wyrazem Prawdy. Kiedy podpadasz chorobie, cierpieniu lub trosce, to jest dowodem, że duch twój usiłuje odrzucić od siebie jakiś błędny i fałszywy pierwiastek, który przylgnął do niego jak pasożyt wysysający soki rośliny. Sami nie zawsze zdajemy sobie sprawę, na czym polega ten błąd i fałsz, ale jeżeli się modlimy gorąco o światło i prawdę, Duch Najwyższy ześle nam je odpowiednio do naszych potrzeb, a napływ nowego i dodatniego żywiołu myśli, usuwając błąd dawny, oczyści z niego ciało i krew naszą. Tym sposobem organizm fizyczny odnawiać się będzie bezustannie. Cierpienie, bądź umysłowe, bądź fizyczne, jakiemu podlegamy, jest ostrzeżeniem materii przez ducha, że coś niewłaściwego i błędnego usiłuje wcielić się w naszą tkankę nieśmiertelną.

Prawda musi być przyswojoną przez organizm fizyczny i wcielić się w niego, stając się niejako cząstką krwi naszej i ciała. Wtedy działa ona na zewnątrz z największą siłą. Duch i ciało cudotwórców tak ściśle połączone były z sobą i przenikały się wzajemnie, że ciało stawało się wyrazem ducha, który przez nie ujawniał się na zewnątrz w swojej potędze. Myśl bowiem jest żywą, poruszającą się, czynną siłą, która może nawet w niektórych razach skupić materialne pierwiastki i przybrać postać fizyczną, na mocy praw nie zbadanych dotąd należycie.

W miarę jak duch przyciąga do siebie prawdę, staje się on wrażliwszym na błąd i odrzuca od siebie wszelkie pierwiastki fałszywe, tak jak zdrowy żołądek odrzuca mechanicznie nieodpowiednią strawę. To bywa nieraz powodem fizycznego rozstroju całego organizmu. Kłamstwo i grzech wyrządzają nam największą krzywdę. Kiedy kłamiemy słowem lub myślą, wprowadzamy do naszego wnętrza szkodliwe pierwiastki, oddziałujące ujemnie na cały nasz ustrój materialny. Ciało staje się zbiornikiem fałszu, który je powoli rozkłada i zabija.

Kłamstwo nie ogranicza się do fałszywych zeznań. Można kłamać nie otworzywszy ust. Jeżeli z pozornym tylko zadowoleniem witamy gości w domu, jeżeli uśmiechamy się wtedy, kiedy nic nas nie bawi, jeżeli udajemy troskliwość o czyjeś zdrowie lub wygodę dla przyczyn interesownych, jeżeli udajemy nabożnych, a nie stosujemy się do przepisów moralności, jeżeli wygłaszamy zdania przeciwne naszemu przekonaniu i zaprzeczamy im naszym życiem — popełniamy bezwiednie tyleż kłamstw, które stanowią truciznę systematycznie wprowadzoną do naszego organizmu i sprowadzają na nas ślepotę duchową, chorobę i śmierć.

Zło bowiem nie może trwać wiecznie, gdy więc organizm jest nim przesycony i staje się wyrazem prawd spaczonych, wtedy prawo Boże dopuszcza, aby to zło samo zniszczyło swoją materialną powłokę, dozwalając duchowi szukać sobie innej odpowiedniejszej formy bytu. Tym sposobem Najwyższe Prawo obraca zło na dobro.

Jednostka utkana z fałszu i osoba będąca uosobieniem prawdy, zwykle niesympatycznie są do siebie usposobione. Niewidzialny a wrogi żywioł myśli odpycha je wzajemnie.

Wszystkie kłamstwa i błędy materializują się w ciele i wyciskają na nim piętno brutalności, rozgoryczenia lub posępności. Siwe włosy, zmarszczki i wszystkie oznaki starości na twarzy i ciele są zmaterializowaną oznaką błędu, który czas jakiś, choćby przejściowo, utwierdził się w duchu. Fałszywym też mniemaniem jest, że upadek fizyczny ciała i władz jego jest nieunikniony i zadekretowany z góry przez Najwyższego Ducha. Nasz umysł literalnie karmi ciało swymi myślami, które się w nim krystalizują. Kiedy prawda zamieszka w nas, wtedy żywot, tak ducha, jak ciągle odradzającego i doskonalącego się ciała naszego, obsłużonego przez subtelniejsze organy, przedłużać się będzie w nieskończoność.

Jeżeli będziesz trwał w usposobieniu ducha wesołym, ufnym, odważnym i zapatrującym się na każdą rzecz z dodatniej strony; jeżeli będziesz zwalczał w sobie skłonność do smutku i melancholii, wtedy możesz być pewien powodzenia, bo przyciągasz do siebie siły zapewniające takowe. Największą przeszkodą w utrzymaniu ducha swego w pogodnym nastroju jest towarzystwo ludzi lekkomyślnych, cynicznych, zgorzkniałych lub żyjących bez celu, bo ich podrzędna umysłowość pochłaniać będzie i marnować naszą siłę.

Jeżeli masz ściśle wytyczony cel przed sobą, atmosfera myśli, którą poruszasz w działaniu przeciw drugim, wytwarza potęgę silniejszą od słów, a ona oddziaływać będzie na wszystkich mających styczność z tobą. Ale jeżeli zadajesz się z ludźmi nieuczciwymi, sceptycznymi, lekkomyślnymi i żyjącymi bezcelowo, przesiąkniesz sam prądem ich bezmyślności i szerzyć go będziesz dalej. W mocy twojej jest wytworzyć dookoła siebie atmosferę myśli dodatnich, przez obcowanie z umysłami będącymi na tymże samym lub wyższym poziomie co twój własny. Jeżeli twoi przyjaciele żyją w tym samym świecie pojęć co ty, jeżeli ich cele, zamiary, pożądania zbliżone są do twoich, jeżeli życie ich zastosowane jest do ich życzeń i wierzeń, napływ ich myśli może być bardzo korzystny dla ciebie i pomocny ci w utrzymaniu twojej nieprzerwanej łączności z Najwyższą Potęgą, czyli prądem podniosłych i potężnych myśli, które, gdy im raz powierzysz twój kierunek, nieść cię będą ku coraz pełniejszemu szczęściu i powodzeniu. Przeciwnie zaś, jeżeli masz do czynienia z ludźmi niższego poziomu, luźnych zasad i przekonań, działanie ich na ciebie będzie ujemne, ze wszech miar szkodliwe i tamujące napływ myśli wyższych.

Wielu ludzi podaje się za twoich przyjaciół, a w gruncie rzeczy są oni tylko tyranami wyzyskującymi siły twoje duchowe i fizyczne. Zadając się poufale z ludźmi umysłu tchórzliwego lub nikczemnego, pochłaniasz i przyswajasz sobie ich sposób myślenia. Powinieneś więc stronić od wszelkiego zetknięcia z nimi, przerywając prądy ich myśli, idące ku tobie. Tym sposobem utorujesz drogę dodatnim wpływom, mogącym korzystnie oddziałać na wszystkie twoje przedsięwzięcia. W chwilowym odosobnieniu od ludzi i przestawaniu ze samym sobą, będziesz miał możność zbudować świat swój własny, w którym odkryjesz nieznane dotąd źródło rozkoszy i sił. To, co ci się wydawało jałowym i pustym, nabierze nowego znaczenia w twoich oczach. Taka samotność nie wymaga koniecznie odcięcia się od wszelkiego towarzystwa; przeciwnie, znajdziesz wszędzie najlepsze towarzystwo, które bezwiednie i magnetycznie przyciągać będziesz do siebie, o ile będziesz usposobiony do ocenienia go. Najwyższa siła rozlana w przestworzach ze źródeł, z których czerpać będziesz, chronić będzie twoje ciało od wszelkiego szwanku i przypadku.

Ta siła tajemnicza i niezbadana, o której wiemy tylko, że istnieje, gdy ją przyzywamy do siebie milczącym pożądaniem i modlitwą, zdziałała wiele cudów, o których wspomina Pismo święte. W miarę jak nawykniesz polegać na tej potędze w każdej okoliczności, w troskach i chorobie, nie szukając ratunku i pomocy na ziemi, wejdziesz z nią w ścisłą łączność i nigdy nie zawiedziesz się na niej. Wzywaj ją, kiedy pragniesz zasnąć, a nie możesz; kiedy doświadczasz drobnych, fizycznych dolegliwości, kiedy ogarnia cię smutek i zniechęcenie, kiedy niewytłumaczona trwoga paraliżuje twoją energię. Kiedy wszystkie usiłowania twoje obracają się wniwecz, przestań polegać na sobie. Zachowuj się biernie, a z całych sił przyzywaj Najwyższą Potęgę na ratunek. Sami przez siebie nic nie możemy — mówi Apostoł. Wespół z tą potęgą możesz wszystko, bo idziesz w kierunku Bożego Ducha, a gdy zespolisz się z nim, samotność i opuszczenie przestaną istnieć dla ciebie, bo wewnątrz i zewnątrz będzie miał wszędzie towarzystwo i spokój. Jeżeli bowiem idziesz z Bogiem, masz ciągłą styczność tylko z tymi, którzy idą w jego ślady: ty i oni zostajecie w nieprzerwanej łączności z Duchem Świętym Pocieszycielem, którego przyjście Chrystus zapowiedział Judei.

W miarę jak modyfikujesz z dniem każdym postawę i stan twego ducha, przyciągasz do siebie żywioły odpowiadające twemu stanowi. Jeżeli wierzysz tylko w to, co podpada pod twoje zmysły, co możesz widzieć i dotykać, to przyciągać będziesz do siebie tylko niższe materialne siły, tkwiące w danych przedmiotach, a siły te z czasem opanują cię i szkodliwie będą na ciebie oddziaływać.

Jeżeli powziąłeś jakieś przedsięwzięcie, mające na celu korzyść twoją własną oraz bliźnich twoich, a uczyniwszy wszystko, co było w twojej mocy dla dopięcia celu, natrafiasz jeszcze na nieprzezwyciężone przeszkody — przestań działać i zmuś się nie myśleć, nie troskać i nie przemyśliwać więcej nad całą tą sprawą.

Zaufaj tajemniczej potędze, że usunie przeszkody z twej drogi, co nastąpi niechybnie, jeżeli postawisz się w odpowiednich warunkach, aby jej dać wolny przystęp do twego ducha. A głównym warunkiem jest odsunięcie się od tych, którzy należą do innego świata myśli. Usuń się więc o ile możności na stronę, jadaj i sypiaj samotnie, a przez to utorujesz drogę napływowi Potęgi, która milcząco i bezwiednie działać będzie przez ciebie, nasuwając ci do rąk niespodziane środki i sposoby dopięcia celu, usposabiając życzliwie ludzi do ciebie i powołując na twą pomoc nieznane siły i pośrednictwa.

Ale jeżeli zamiast wytrwale iść naprzód będziesz rozpraszał twe siły w różnych kierunkach i szukał towarzystwa ludzi nieodpowiednich, wejdziesz w łączność z prądem myśli podrzędnych, które obniżą poziom twój życiowy, pozbawiając cię przez to samo twej siły. Wielki bowiem błąd popełniają ludzie, folgując swemu upodobaniu w zawiązywaniu poufnych stosunków z ludźmi niższego pokroju duchowego. Zakażają oni powszednimi myślami i rozmowami wyższe źródła natchnienia, osłabiają energię i do fizycznego organizmu wprowadzają pierwiastki rozstroju i chorób, przypisywanych zwykle innym przyczynom.

Małżeństwa oparte na czysto materialnych względach wydają również zawsze zgubne wyniki. Wyższe bowiem natury dają się zwykle opanować niższym i podlegają tyranii instynktów podrzędnych. Tylko Najwyższa Potęga, która jest siłą Prawdy, może człowieka oswobodzić od złego.

Współczucie i sympatia stanowią również siłę niewidzialną, działającą tajemniczo i subtelnie, ale zawsze skutecznie. Ludzie przyjaźnie usposobieni do nas i odnoszący się życzliwie do naszych zamiarów pracują bezwiednie myślą nad urzeczywistnieniem ich. Przeprowadzenie jednak danego interesu lub przedsięwzięcia oparte wyłącznie na prawach myśli wymaga silnej wiary i cierpliwości. Przez cierpliwość zaś nie należy rozumieć bolesnego wyczekiwania w trwodze i niepewności, ale spokojne, pewne, radosne usposobienie ducha, utwierdzonego silnie w nadziei i zabawiającego się podczas wyczekiwania. Siły i myśli przyjazne i życzliwe muszą mieć czas, aby dojrzeć i skupić się. Jeżeli jednak nie zawsze wydają one pożądany rezultat, nie należy poczytywać tego za niepowodzenie, bo rozniosły one po świecie imię twoje i zamysł, przygotowując grunt pod inne jakieś przedsięwzięcia. Tylko materialne sprawy mają zniechęcające pozory zewnętrzne. Duchowe, niewidzialne siły, będące siłą wytwarzającą fizyczne rezultaty, działają bezustannie. Nieskończona Potęga utrzymuje wszystko w ciągłym ruchu i dążeniu naprzód, a wypadki kształtują się same przez się. Jesteś cząstką tej potęgi i działasz pod jej kierunkiem. Nie trzeba jednak, aby umysł twój upierał się przy określonym z góry rezultacie swoich zabiegów. Trzeba być elastycznym i poddawać się prądowi. To, czego pożądasz w jednym miejscu, może się stać o tysiące mil dalej. Duch nie liczy się z przestrzenią. Wszystkie jednolite umysły pracują w jednym kierunku, choć są rozproszone po świecie, a miejsce, gdzie ich siły–myśli kondensują się w materialny rezultat, nie może być nigdy z góry przewidziane.

Świat przemysłowy dąży teraz do tego, aby obniżyć o ile możności cenę pracy. Kiedy kupujesz wartościowy przedmiot za niską cenę, winszujesz sobie, żeś zrobił dobry nabytek. Nie troszczysz się wcale o to, czy wyrobnik otrzymał należyte wynagrodzenie za swoją pracę. W świecie panuje powszechne przekonanie, że nieuczciwością osiąga się większe zyski niż uczciwością — kiedy dzieje się wręcz przeciwnie. Skrupulatna uczciwość jest największą potęgą w świecie i zawsze w końcu wydaje najpomyślniejsze rezultaty tak w przemyśle, sztuce, jak ogółem w życiu. Nieprawy umysł i nieczyste zabiegi mogą podstępem i przewrotnością osiągnąć znaczne zyski materialne, ale oszustwo wprowadza do organizmu zgubne, chorobotwórcze pierwiastki, które oddziałują nań trująco i często sprowadzają śmierć.

Uczciwość jest dwojaka: materialna, która nas skłania do postępowania sumiennie z drugimi w sprawach materialnych, i duchowa uczciwość wyższego gatunku, która się zasadza na prawym postępowaniu z samym sobą. Taka uczciwość nie ogranicza się do sumienności kupieckiej. Jeżeli udajesz szacunek dla kogoś, a nie czujesz go — nie jesteś uczciwym. Jeżeli z obawy ściągnięcia na siebie krytyki lub szyderstwa nie żyjesz odpowiednio do twoich zasad i przekonań — nie jesteś uczciwym. Wielekroć udajesz to, czemu zaprzecza wewnętrzna twoja istota, ilekroć tłumisz jakieś przekonanie lub odsuwasz natchnienie zesłane z góry, popełniasz czyn nieuczciwy. Walka, jaka stąd wynika pomiędzy wyższą a niższą twoją naturą, powoduje zawsze przykrość i niepokój. Myśli, jakie przyciągasz do siebie, materializują się w twoim ciele, a kości twoje, krew, nerwy i muskuły przesiąknięte są zwyrodniałymi pierwiastkami złego, które tworzy niejako skorupę twego ciała.

Tym sposobem możesz tak się oprząść dokoła tkaniną złości, fałszu i przewrotności, że sam przed sobą będziesz kłamał, nie zdając sobie z tego sprawy.