Żyjemy, działamy, cierpimy, cieszymy się zarówno we śnie, jak w stanie czuwania. Posługujemy się wówczas subtelniejszymi duchowymi zmysłami, które wszyscy posiadamy w zarodku i wobec których wzrok, powonienie, dotyk, smak, słuch fizycznego ciała są tylko bladymi kopiami.

Ta strona naszego bytu gaśnie, gdy tylko nasze zewnętrzne zmysły przy przebudzeniu poczynają działać — bo dzienna świadomość jest zdolną do zatrzymania tylko fragmentów tych scen, zdarzeń i doświadczeń, które przeżywamy, gdy ciało nasze leży pogrążone w bezświadomości. Takie fragmenty — często niepowiązane, nieokreślone i mgliste — nazywamy snami.

Sny nasze są to przymglone ślady prawdziwego życia — życia, które odgrywa się w innych zmysłach i tylko częściowo utrzymuje się w naszej dziennej świadomości.

Wstęga myślowa (srebrny węzeł pośredni) wiąże we śnie ciało z duchem — chociażby nawet duch oddalił się od ciała. Przez związek ten posyła duch śpiącemu ciału prąd życiowy dobrego lub szkodliwego rodzaju, odpowiednio do zakresu myśli, w których się duch obraca.

Śmierć, tj. zaguba ciała następuje, gdy węzeł ten zostanie przerwany. Gdy duch wzniesie się do stanu, który mu pozwoli wchłaniać nowe myśli i prawdy, węzeł staje się mocniejszym i może się wcale nie przerwać. Stajemy się wówczas podobni do artezyjskiej studni, która tryska w życie wieczności.

W ten sposób przeżywamy dwie różne egzystencje, które nawzajem jedna drugą niweczą. W ciągu 24 godzin jesteśmy dwiema, zupełnie odrębnymi istotami, które prawie nic o sobie nie wiedzą. Żyjemy codziennie w dwóch bliskich bardzo światach, oddzieleni otchłanią nieświadomości. Posiadamy materialną zdolność pamięci, której nasza uduchowiona egzystencja wcale nie notuje, tak samo jak uduchowiona pamięć wyłącza życie dzienne.

Już Paweł mówi o przyrodzonym i o duchowym ciele. Ten duch–ciało istnieje jednocześnie z ciałem fizycznym, a więc także po jego upadku, tak samo jak istniał przed jego urodzeniem.

Zarówno w dzień, jak i w nocy, czy śpi, czy czuwa — człowiek składa się zawsze z dwóch istot, które są obce sobie, choć wykwitają z jednego ducha. W dzień używa ten duch ciała, jak górnik, który, zanim spuści się do szybu, wdziewa szorstką odzież. W drugiej egzystencji nie używa on wcale cielesnych zmysłów — a wszystko przeżyte tam w —„górze” przy dziennej świadomości przedstawia się jako wspomnienie snu, naturalnie tylko w myślowych i zmysłowych formach dziennego życia.

W miarę tego, jak rozwija się nasza prawdziwa jaźń, uczymy się posługiwać wprost tą wyższą grupą zmysłów, nie przenosząc jej wcale w zakres fizyczny.

Kolumb odkrył nowy świat. Ale w każdym z nas istnieje pół świata — pół życia, które oczekuje, aby je odkryć, a później pielęgnować, poprawiać i wynieść wreszcie na światło dzienne w prawdziwym znaczeniu tego wyrazu.

W miarę tego, jak nasze duchy lub dusze rozwiną się w tej lub najbliższej egzystencji, zjednoczą się te dwa światy, czyli dwa istnienia tak, że będziemy w możności żyć świadomie w obydwóch. Prośba i pożądanie zbliżą nas do tej tajni. „Bezustanna modlitwa”, tj. uporczywe życzenie poznania prawdy objawi nam te wielkie siły, których zarodki tkwią w nas uśpione i wtedy życie stanie się innym, niż to, które zna nasza smutna teraźniejszość.

Wówczas oglądać będziemy w radości obydwie egzystencje. Teraz znajomość ta przyniosłaby nam mało pożytku, gdyż nasza wiedza przyzwyczaiła nas nawet we śnie wędrować przez ten sam świat trosk, kłopotów, gniewu, niepowściągliwości, w którym wielu ludzi zamieszkuje i w stanie czuwania. Na szczęście jednak mało tylko pozostaje z tego w naszej dziennej świadomości — w przeciwnym razie istnienie byłoby podwójnie nędzne. Lecz złe skutki tego błąkania się w głębszych duchowych obszarach zostają zawsze. Dwie godziny, spędzone w czystym królestwie marzenia, dają więcej siły i świeżości, niż dziesięć godzin z niższych obszarów snu.

Sen jest stanem spokoju i duchowego odrodzenia nie tylko dla duchowej istoty, lecz i dla fizycznego ciała. Oko, które widzi we śnie, patrzy daleko jak myśl — jest na najbardziej zewnętrznym krańcu myślowego promienia. Duch nasz idzie we śnie do odpowiedniego dlań duchowego świata i mieszka w nim. Stamtąd wraca na powrót, obarczony właściwym pierwiastkiem myślowym tamtej sfery — pierwiastkiem, który przynosi ciału moc albo bezsiłę, radość lub ból. O ile tylko duch nasz jest lotny i czysty, pełny tęsknoty do mocy i dobra — tęsknoty do wiary w olbrzymie możliwości bytu i wiecznie młodego, pięknego, wolnego od niedoli ciała — przynosi on zawsze ciału ze snu trochę tych dóbr. Lecz jeżeli jest ciasny i zazdrosny, wierzący tylko w to, co da się widzieć i wyczuć — przywarty do śmierci i materialnego majaka — wtedy wnosi w fizyczne życie ze swego świata coraz to nowe pierwiastki upadku. Sen nie zawsze oznacza wypoczynek. Niespokojny, troszczący się o wszystko, wyszydzający i złośliwy duch rzuca się (o ile nie przyjdzie na pomoc modlitwa o spokój i siłę) w sferę pośpiechu; a przy ocknieniu użycza znów ciału tego samego niepokoju. Jeżeli ten duch skierowany jest na myśl choroby, wtedy przechodzi w świat cierpienia i nasyca później tym cierpieniem obudzoną świadomość.

Dlatego też powinien każdy chory ześrodkować przed snem swe myśli na obrazy zdrowia — powinien sobie powiedzieć: „tylko narzędzie, którego używam, jest uszkodzone. Istotą moją jest myśl. Moje duchowe „ja” jest zdrowe i powinno podczas snu uzdrowić me ciało”.

Niechaj mówi to sobie co wieczór, a jeżeli skutek nie nastąpi od razu, niech sprawdzi, czy nie należy poprawić błędów myślowych całego życia, czy duch jego nie wyrasta z tych błędów i czy na przyszłość potrafi być pewnym i nieugiętym.

Nieświadome życie podczas snu jest ważniejsze niż czuwająca egzystencja, gdyż jest całe oddane duchowym zmysłom i ich rozwojowi. Nasz prawdziwy byt jest to ta niewidoczna siła, o której nasza codzienna, cogodzinna myśl daje świadectwo. Myśli są podwaliną ciała; myślenie nasze jest wiosną, która karmi źródła życia.

Duch nasyca ciało podczas snu swymi właściwymi przekonaniami i poglądami. Kto bez żadnej wątpliwości, nie pytając nikogo, wierzy mocno, że ciało jego z biegiem czasu musi wykazać oznaki starości i upadku, temu własny jego duch użyczy myślowych pierwiastków śmierci. Kto w swych godzinach czuwania dopuszcza myśl, że zamieranie ciała po pewnym określonym czasie jest rzeczywiście absolutną koniecznością — a nie wiarą przyzwyczajenia, płynącą z krótkiego doświadczenia ludzkości — tego własny duch ostrzeże, by nie błąkał się podczas snu po obszarach pozytywizmu i w tej małej zamglonej sferze śmierci, po której rasa nasza krąży teraz bez wytchnienia, jak schwytane zwierzę. Nawet prośba o wiarę w nieśmiertelność ciała przynosi z czasem oznaki i dowody dla takiej wiary. Duch trwa wtedy we śnie przy myślach o młodości, o pięknej sile — i myśli te biją w ciele w ciągu wielu, wielu nocnych godzin, a więc przez pół życia. Części składające ciało zmieniają się wiecznie! Ciało nasze nie jest tym samym, któreśmy posiadali przed dziesięciu, piętnastu, dwudziestu laty — ponieważ i duch nie jest ten sam, podług ducha zaś zmieniają się i komórki organizmu.

Nowe ciało tworzy się zależnie od tego, czy duch wzrasta w nowe prawdy, czy też kostnieje w starych błędach. Wiara nasza, jakąkolwiek by była, urzeczywistnia się w ciele i krwi. Jeżeli wierzycie w zniszczenie, to i ciało i krew wasza wypiastują w sobie znaki zniszczenia. Nosimy zawsze przed sobą nasze panujące myśli! Gdy duch oddziaływa na ciało, posyła do wszystkich organów duchowe pierwiastki, które wyssał z własnego świata; pierwiastki te przybierają rzeczywistą postać, krystalizują się niewidocznie w ciało i krew, podobnie jak z wolna powstają twarde kryształy z jasnego zupełnie roztworu — jak drzewo z niewidocznych cząstek ziemi i powietrza wydaje liście i owoce! Kto więc z roku na rok krąży w kole tych samych błędów, użycza ciału pierwiastków tych błędów i pomaga im do urzeczywistnienia się w ciele. Można by to nazwać również grzechem! Znakiem grzechu jest zawsze brzydota, upadek, śmierć — cielesne lub duchowe cierpienie.

Lecz chociaż duch ten najczęściej jest głuchy na wszystko, zawsze jednak dąży ku górze i użycza ciału podczas snu czegośkolwiek z tej subtelnej siły wyższego bytu, niestety — zawsze niemal zmieszanej ze słabością i upadkiem.

Kto żyje osiemdziesiąt lub dziewięćdziesiąt lat, posiada silniejszego ducha (lecz nie inteligencję), niż ten, kto umiera w trzydziestym roku swego życia. Silniejszy duch żąda instynktownie większej siły — chociaż zupełnie nieświadomie. Głównym jednak błędem tych osiemdziesięcio– i dziewięćdziesięcioletnich ludzi było to, iż uwierzyli, że muszą w końcu umrzeć. Ta stała myśl była w nich tak samo, jak w całym ich otoczeniu, które temu mniemaniu wtórowało i okryło nim głowy starców jak chmurą. Powstała niezmierna siła, lecz skierowana na fałszywą drogę — siła słowa „musi”, tego największego niszczyciela, lub twórcy, zależnie od woli!

Modlitwa poranna oraz cielesna nasza egzystencja powinna być skierowana na to, by wyprosić pomoc od nieskończonej świadomości — by można było brać udział w każdym życiu, w rosnącym drzewie, w chmurach, oceanie, w ptakach, gwiazdach i słońcu. Wszystko, co widzimy naokoło siebie, jest tylko częścią ich bytu, poza nimi zaś istnieje odrębne życie, jakiś inny pierwiastek, niewyczuwalny przez fizyczne zmysły — tajnia czy duch, który rozkazuje, wprawia w ruch, ożywia. Dusza nasza posiada cudowną zdolność przyciągania do siebie pewnej części tej żywej mocy i zachowania jej na zawsze! Jeżeli ujrzymy jakiś kwiat, prośmy o jego piękno, jeżeli ujrzymy morze, prośmy o jego siłę. Kto zobaczy jakąkolwiek rzecz, która ma piękny kształt, jest delikatna lub silna, niech prosi o jej piękny kształt, o delikatność, o siłę. Nieskończona świadomość jest w tym wszystkim — i gdy pogrążymy się w miliardy żyjących form, pogrążymy się jednocześnie w nieskończoną świadomość, będziemy jednoczyć się z nią coraz więcej i więcej i wreszcie osiągniemy cząstkę tego szczególnego wdzięku i siły, która ma swój własny wyraz w każdej rzeczy. Gdy za dnia zmysły fizyczne czuwają i są dobrze skierowane, mogą przyciągać do siebie te siły. Żadne zajęcie nie jest na tyle wyczerpujące, by nie można było poświęcić chociażby minuty na ten cel — a minuta ta jest zawsze siłą twórczą. — Działalność nocy jest inna. Zmysły wtedy nic nie ciągną do siebie, lecz siła, która w czasie czuwania była zajęta, powstaje teraz i pomaga duchowi, by szedł naprzód, w niewidoczny świat, z którego powinien przynieść nowe skarby. Im wyżej duch ten się wznosi, tym potężniej wchłania w siebie duchowe pierwiastki, tym mocniejsze stają się duchowe zmysły, które w końcu docierają do dziennego życia.

Ciało i duch zawsze działają na siebie wzajemnie — umacniają się, dopełniają, zmieniają. Ciało podobne jest do korzeni drzewa — gałęzie i liście do ducha. Korzenie ciągną z ziemi siłę, aby dać życie pniu, gałęziom, liściom, kwiatom i owocom, liście zaś i zielone gałązki wchłaniają z powietrza i świata pierwiastki, bez których pień i korzenie musiałyby zginąć. Duch nasz, o ile tylko dobrze jest skierowany, wchłania z góry, podobnie jak liście, pewien pierwiastek w czuwające życie naszego ciała. W ten sposób powstali ci, co jak naucza Stary Testament, „obcowali z Bogiem” i ich ciało fizyczne trwało przez tak długi czas, że teraz wydaje się nam to wprost bajką! A niektórzy szli wprost do Boga, nawet nie ulegając śmierci.

Czytamy to np. o Enochu w Genesis V–23, 24.

Życie Enocha było stosunkowo doskonałe. Duch jego miał dość siły nad swą psychiczną istotą, by zdematerializować, uduchowić ciało tak, że stało się niewidzialne. O takich wypadkach Biblia wspomina kilkakrotnie. W miarę tego, jak będzie powstawało naprzód uduchowienie naszej rasy (a stanie się to rzeczywiście), dematerializacja ciała zastąpi śmierć. Lecz najwyższym celem ludzkości jest doprowadzenie uduchowienia ciała przez powolne odradzanie do tego stopnia, by odpowiadało ciągle wzmagającym się potrzebom ducha — by zawsze było już uformowane ciało, gdy zużyte rozpadnie się, komórka po komórce.

Kto cierpi na bezsenność, niech powie sobie z samego rana: „Dzisiaj w nocy będę dobrze spał, muszę spać i błagam o pomoc nieskończoną świadomość, by zesłała mi sen!” W ten sposób utworzą się warunki, które już podczas dnia wydzielą pierwiastki dla odpoczynku w nocy. Kto w ten sposób skoncentruje się z samego rana, przywoła ku sobie na pomoc całą duchową siłę wzrastającego dziennego prądu. Gdyż wszystkie rzeczy stosownie do naturalnego, zdrowego porządku życia są najsilniejsze wtedy, gdy ziemia jest obrócona ku słońcu. — Cierpiący na bezsenność niech próbuje tego sposobu dzień po dniu. Niech nie traci odwagi, jeżeli od razu się nie uda! Niech nie bierze swych dziennych trosk ze sobą do łóżka, niech spokój i sen panują w jego myślach.

Są ludzie tego rodzaju, że gdy głowa ich dotknie się tylko poduszki, zaczynają zaraz rozmyślać, układać plany, pracować, prowadzić spory i trudzą się w ten sposób więcej, niż zwykle — wprost z przyzwyczajenia, które w nich tkwi nieświadomie. Duch jest wówczas zepsuty, skierowany w przeciwną stronę. Chce on uporczywie żyć fizycznie wtedy, gdy powinien znaleźć swą psychiczną formę. Zostaje nawet we śnie w sferze pośpiechu i ten sam pośpiech oddaje ciału z powrotem. — W czasie bezsenności powinno się, o ile to możliwe, zmienić pokój, w którym się śpi. Również zmiana miejsca uwalnia od „klątwy” bezsenności. „Klątwą” tą jest myślowa sieć, która zesnuwa nas z otaczającymi rzeczami. Spojrzenie, dotknięcie ścian lub mebli jakiegoś pokoju związują zaraz nasz byt starą nicią monotonnych myśli. Użycz swemu duchowi pierwiastków spokoju, by mógł się skupić. Śpiący w pokoju lub w domu kot jest lepszym towarzyszem, niż nerwowy, niespokojny człowiek, który bezustannie przechodzi z miejsca na miejsce i nie może znaleźć wytchnienia. Prócz tego zwierzę wchłania zwykle w siebie nasz niepokój i wynosi go z domu. Z tego powodu dobrze jest trzymać koło siebie młode, silne, niewinne zwierzęta, ale nie takie, które muszą siedzieć w klatkach, lub które w ogóle pozbawione są wolności. Wolne zwierzę, z którym dobrze się obchodzimy, wchłania w siebie duchowe pierwiastki, wysłane przez nas. Gdyby pierwiastki te pozostały w naszej aurze, moglibyśmy je łatwo wessać na powrót. Ale zwierzęta zabierają je bez żadnej szkody dla siebie. Pewne napomknienie o tym dziwnym akcie znajdujemy w starożydowskim zwyczaju „ofiarnego kozła”, którego corocznie naładowywano wszystkimi grzechami całego ludu, a później wyganiano na pustynię.

Kto wpadł w niebezpieczne przyzwyczajenie używania narkotyków lub środków nasennych i nie może wyzbyć się od razu tego nałogu, powinien mówić do siebie za każdym razem, kiedy przyjmuje ten środek: „Błagam najwyższą świadomość, by oswobodziła mnie, o ile można najprędzej, od konieczności korzystania ze sztucznej pomocy. Proszę, by ten środek, chociaż jest podobny do spróchniałego słupa, użytego na podparcie, wyniósł mego ducha na obszar czystych i pełnych mocy myśli. Proszę również o uwolnienie mnie od szkodliwego wyobrażenia, że tego zwyczaju nie będę mógł się wyrzec, oraz że środek nasenny nie przyniesie mi nie tylko pomocy, lecz na odwrót, wyrządzi szkodę!” Narkotyk bowiem szkodzi daleko więcej, jeżeli się myśli po cichu: „wiem, że on zniszczy całkiem moje zdrowie, lecz pomimo to muszę go zażywać”, niż jeżeli zajmiemy w tej kwestii to duchowe stanowisko, któreśmy wyżej zaznaczyli. Wszystkie rzeczy, dopóki nie wyrośniemy ponad konieczność ich używania, mogą być pożyteczne, lecz w każdym razie tylko wtedy, gdy używamy ich w odpowiednim duchu, tj. prosimy, byśmy otrzymali z nich najwyższe dobro i najmniejsze zło, i abyśmy uwolnili się możliwie jak najprędzej z tego niezdrowego i nienaturalnego stanu ciała i ducha, który z tych sztucznych środków wypływa.